Rustdag...

Joal, 22 maart 2011

Definitie en/of synoniemen van rusten:
Geen fysieke noch mentale arbeid verrichten. Zich ontspannen. Dagdagelijkse beslommeringen even los laten. Even genieten van je hoogstpersoonlijke vrije tijd …

Weinig van gezien vandaag, hier in Niassam. Om kwart na zes (’s ochtends wel te verstaan) ontmoeten we San. San is een gebeten atletiekster die geen schrik heeft van een duurloop meer of minder. Met een hartelijke lach loopt ze -doorheen de zoutwinning -letterlijk een fantastische zonsopgang tegemoet.

Het ontbijt bestaat uit ovenverse broodjes die we besmeren met zoete kleverige maar overheerlijke confituur, en vergezellen van koffie, thee of warme chocolademelk. De ochtendzon tovert een diamanten tapijt op het water en bezorgd ons een overweldigend uitzicht dat menig van ons doet beseffen dat dit een unieke ervaring is.

Terug naar de orde van de dag. Rusten is de perfecte gelegenheid om “de benen wat los te rijden”. Er zijn wel degelijk die-hards onder ons die van geen ophouden weten. Tom M., Luc, Wannes, Kris, Klaus, Dirk D, Steve en Jeroen weten van geen ophouden en springen terug op hun fiets op weg naar Joal Fadiout, toeristische trekpleister en eveneens bekend omwille van het schelpeneiland. Steve is een beetje onfortuinlijk en ziet zich genoodzaakt na de zoveelste “flat-tire” andere dagplannen te smeden. Yo wordt opgeroepen om Steve terug naar ”start” te brengen. Voor Steve geen probleem. Hij heeft er zich nadien niet van beklaagd.

Een ander deel van het gezelschap heeft een andere bestemming voor ogen. Voor hen gaat het richting mangroves. Onder leiding van Franky, Afrika-kenner in hart en nieren en voor de gelegenheid gebombardeerd tot expeditieleider, trekken San, Geert, Babs, Annelies, Jorgen, Peter Van Oost, Tim, Dirk DZ, Hans en Philippe richting oestereiland. Met z’n elven in een pick-up. De bokken netjes achteraan in de bak, de geiten vooraan.

San blijkt niet enkel over een geweldige fysieke conditie te beschikken, maar eveneens over fenomenale onderhandelingscapaciteiten. Het uitspelen van 2 prauweigenaars is voor haar een koud kunstje. En een half uurtje later vaart het gezelschap naar een oestereiland.

Hoewel Babs en Annelies in het dagdagelijkse leven geen voorstander zijn van oesters, laten ze zich toch verleiden tot het proeven van een gerookte oester. “Smaakt ergens naar mosselen”, wist Annelies ons ’s avonds te vertellen. Blijkbaar is er nadien ook nog gezwommen in de oceaan. ’s Middags keerde de elf terug naar Niassam om te genieten van een deugddoende namiddag.

Diegene die niet op een fiets of in een boot zaten, waren ondertussen met de bus naar “het schelpeneiland” vertrokken. Onderweg wordt er ook halt gehouden aan de Baobab Sacré, de oudste (meer dan 800 jaar) en dikste boom (33m omtrek) van Senegal. Voor het bezoek aan het schelpeneiland geniet het gezelschap, Tom en co zijn inmiddels ook toegekomen, nog van een stevig middagmaal onder een pergola waar je nooit wilt vertrekken.

Sabine en Geert hebben de proef op de som genomen en zijn zelf de fiets opgesprongen om de tocht van 30 km naar het schelpeneiland in te zetten. Niet echt een foute keuze, maar toch nemen ze vanaf morgen met plezier hun taak van volgwagen terug op. Het respect voor de deelnemers is hierdoor alleen maar gegroeid. Ze hebben wel de retourbus van Tom genomen.

De groep thuisblijvers is misschien nog het verstandigst. Kristel, Jimmy, Peter, Thomas en later ook Steve nemen het zekere voor het onzekere en laten de dag over zich komen. Jimmy en Thomas nemen hun rustdag zoals het hoort … ze doen helemaal niks! Buiten met de kano varen, aan het zwembad liggen en hun binnenbanden plakken. Naderhand besluiten ze dit bandenplakritueel in één trek voor iedereen uit te voeren. Gedienstige jongens, die twee!

De crew werd aangenaam verrast. Gerlinde en Dominique hebben ons bediend in een Senegalese klederdracht. U hebt dit goed gelezen. Ook Dominique was verkleed als Senegalese. Waarvoor dank voor deze leuke verassing, vanwege de crew.

De avond valt stilaan over Niassam. De batterijen heeft ieder voor zich op geheel eigen wijze terug opgeladen. ’t Zal nodig zijn, want morgen wacht een zware rit. Hier en daar speelt een enkeling nog een potje petanque op het zilte zand. Lies, onze fotograaf, geniet van het avondlicht en schiet de laatste kiekjes voor vandaag. Morgen terug naar de orde van de dag.

Slaapwel!