Op weg naar Niassam …

Bij het ochtendkrieken balkt een ezel zich schor. We worden collectief wakker in onze berbertenten. De ene al wat meer gezwind dan de andere. Sommigen hadden het warm de voorbije nacht, anderen hadden het fris. Hier en daar werd er wat gesnurkt of stond er een wekker veel te vroeg …

Frans stokbrood, vers gebakken eieren, oploskoffie en smeerkaas komen iets later dan verwacht, maar geen mens die er zich aan stoort. Na de ceremonie protocollaire van gisterenavond waar Veerle op geheel Afrikaanse wijze werd uitgehuwelijkt, kijkt iedereen vol verwachting uit naar deze derde dag. De GPS toestellen geven 41 kilometer aan bij het vertrek. Een welkome afwisseling na de zware ritten van de laatste dagen. Babs en Jorgen staan vol verwachting en als eersten klaar om de klikpedalen aan het werk te zetten. Hun starthouding gaat niet onopgemerkt voorbij en snel staan Geert, Annelies, Klaus, Tom S, Tim, Gerlinde en Dominik aan hun zijde. Een minuutje later is het gezelschap vertrokken aan rit nummer 3.

Veerle -de kersverse bruid- Peter, Marleen, Kristel, Franky en Kurt hanteren hetzelfde scenario als gisteren. Bij hen ligt de klemtoon vooral op het genieten en het ontdekken van de lokale cultuur in al zijn diverse facetten. In al zijn geuren en kleuren. Ze nemen ruim de tijd en de gelegenheid om foto’s te nemen en een praatje te slaan met de verwonderde kinderen. Diezelfde kids roepen telkens “Bonjour Toubab” (“Dag blanke man/vrouw”) uit als de VA karavaan een dorpje passeert. Ze lachen de tanden bloot en steken vol levensvreugde de handen in de lucht.

Het gezelschap rijdt ondertussen verder door kleine pittoreske dorpjes waar de het leven zich aan de straatkanten afspeelt. De markttaferelen die je hier kan terugvinden, de interactie tussen de mensen, de hartelijkheid en onbezonnenheid …. ‘t is moeilijk in woorden te beschrijven. C’est une joie de vivre!

Deze rit staat overduidelijk in het teken van de overweldigende natuurpracht die de streek waar we ons nu bevinden, te bieden heeft. Wat een contrast met het hectische van Dakar! De zoutwinningen –neen, vandaag geen Chriske’s- schenken ons prachtige vergezichten. De zinderende hitte hangt boven de dieprode brique pileé wegen. Je voelt de savanne hier gewoonweg. Onderweg houden we halt bij pelikanen, kraanvogels, wilde paarden, schapen en de alom aanwezige baobab bomen.

Gek genoeg verandert er ook wel iets. Naarmate we zilte zeelucht naderen, veranderd de mentaliteit van de lokale bevolking enigszins. Waar we enkele dagen geleden nog rustig en zonder enig bezwaar konden fotograferen en filmen, is de drang naar een geldelijke verloning bij de lokale bevolking aan het groeien. We merken dit duidelijk en vragen ons hardop af hoever we van Dakar verwijderd zijn?

Plaatselijke tijd; net voor het middaguur. In de ondertussen roodbruine mediajeep loopt een sms’je binnen; de eerste twaalf zijn binnen. Bij het bevragen van het deelnemersveld betreffende de nieuwe verblijfplaats, zijn de reacties unaniem. Dit is een stukje hemel op aarde … Of zoals Klaus het verwoorde “dit is erover” :-)

Na de kamerindeling, een echte douche en de eerste gewenning aan een zalig en verkwikkend zwembad, gaat iedereen aan tafel. Een maaltijd naar Europese maatstaven valt ons te beurt … Het is opvallend stil aan de tafels.

De meest moedigen onder ons vatten in de loop van de namiddag nog een voetbalwedstrijdje aan. Een wedstrijd zonder regels en met een redelijk arbitraire scheidsrechter plus een goalie die de meest fantastische manoeuvres elke bal uit de geïmproviseerde hoek haalt, is de einduitslag op dit moment nog onbeslist …

Bonjour Niassam!