Koninginnenrit!

Les Almadies, 25/3/2011

We verlaten in groep de oevers van Lac Rose voor onze laatste rit van het traject. Hier en daar mijmert een enkeling over het avontuur dat we de voorbije week mochten beleven. Een ervaring zonder voorafgaande, dat is ieder van ons genoegzaam duidelijk geworden.

Gisterenavond werd er nog hartelijk mee gelachen, maar vanmorgen was het een feit: de “poepzalf” werd voor een laatste keer gesmeerd. Bestemming vandaag is “onze” school in Medina Gounass, één van de armste districten in de hoofdstad Dakar. Jorgen zal later op de dag deze omgeving beschrijven als “net geen sloppenwijk”.

De fietstocht verloopt voorspoedig en er lopen geen meldingen binnen van technische defecten. De mediajeep – bij vertrek vanmorgen nog op geheel Senegalese wijze aan de praat gebracht met aftandse startkabels, amper de naam waardig - baant zich een weg doorheen de diepe en vervaarlijke putten in het wegdek. Nu is het in een ijltempo richting Dakar …

Klokslag elf uur, in Afrikaanse termen wel te verstaan, arriveert het mediateam voor de schooldeur. Het tafereel wat we hier beleven is onbeschrijfelijk.
Joelende, dansende en uitgelaten kids verwelkomen ons op een manier die zelfs de hardste tante onder ons kraakt. Deze uitgelatenheid, vrolijkheid en verwelkoming zijn in geen woorden te vatten …

Een kwartiertje later arriveren de deelnemers – in peloton en onder begeleiding van Chris en Sabine - aan de school. Tom M krijgt de eer om als eerste door de erehaag te fietsen gevormd door alle schoollopende kinderen. Dit is ook hun moment. Hier heeft deze (school)gemeenschap dagen, weken, zelfs maanden naar toegeleefd. Fier wappert de Arriveé-vlag boven de hoofden van de deelnemers die één voor één de laatste meters van het officiële traject afleggen.

Na de eerste ontmoetingen en impressies wandelt ieder van ons door het deurportaal het Bonjour Afriqueschooltje binnen. Een veelheid van kleuren valt over de deelnemers heen. Aan de muren hangen prachtige plaatschilderijtjes die voor de gelegenheid van Vélo Afrique werden gemaakt. Maar de echte schatten, die zitten netjes en vol ongeduld op ons te wachten, in het middenportiek.

Op hun paasbest verkleedt, kijken ze met grote ogen vol verwondering in onze richting. Als Tom M zich tussen de kids zet, is het hek van de dam en wordt er gezongen, in de handen geklapt en gelachen dat het een lieve deugd is. Wie hier nog geen kippenvelmoment heeft beleefd, die begrijpt het ganse verhaal niet. De opmerkingen van de deelnemers zijn unaniem. “Dit is het hé mannen. Hiervoor doen we het toch?”. Fantastisch, niet te vatten, waaaaw, knap, … allemaal uitlatingen die bol staan van positivisme en een feel-good-vibe. De puzzel valt in elkaar. Onderweg naar de derde verdieping van het schooltje, komen we Jimmy tegen. Enigszins bezweet, steekt hij een duim in de lucht … hij begrijpt het verhaal en met hem zowat het ganse deelnemersveld. Daar waar de crew gisteren vreesde voor een emotioneel moment, is het duidelijk dat nu, vandaag veeleer het geval was. Met een krop in de keel, maar met een diep respect voor alles wat er hier tot dusver gerealiseerd werd, worden de eerste emoties verwerkt.

Na het bezoek aan het schooltje, brengt Cheikh Thiam ons nog naar een medische post en bezoeken we onderweg nog een lokale artisanale markt. Verschillende deelnemers hebben letterlijk handen en vingers tekort om elk kind te kunnen begeleiden op ons korte trip doorheen Medina Gounass.

Een uurtje later, ook weer volgens de Afrikaanse norm, zijn we terug op het dakterras van de Bonjour Afrique-school. Planning was om hier het middagmaal te nuttigen, maar de overweldigende indrukken die iedereen mocht ervaren –en het uitblijven van “le pain”- maakt dat iedereen, stilaan richting Les Almadies, onze laatste verblijfplaats vertrekt. Met de fiets wel te verstaan. De laatste 25 kilometer worden aan een pittig tempo gereden in de grootste metropool van Westelijk Afrika … Patrick breekt z’n ketting, Jorgen rijdt bijna tien kilometer ver op een platte achterband, maar de hoofdprijs is deze keer voor Kristel. Uit het niets staat loopt er plotseling een voetganger voor haar wiel. Een botsing is onvermijdelijk, maar Kristel weet zich letterlijk recht te houden en uiteindelijk is er geen kwaad geschiedt. Het had erger kunnen aflopen.

In Les Alamadies trachten we na afloop alle emoties van de dag te verwerken. Het buffet, de bar en de wondermooie omgeving worden gesmaakt. Er wordt gelachen, gekeuveld, gemijmerd en gepraat. Dit was het! Na het avondmaal voorzien Jeroen en Geertrui, geassisteerd door de altijd goedlachse Chris en de bevallige Sabine, voor elke deelnemer een “award”. We hebben het allemaal gehaald. Al heeft het voor de meesten veel zweet gekost. Hier en daar werd er zelfs gevloekt. Bloed en tranen kwamen er –gelukkig- niet aan te pas. Maar het scheelde niet veel …

We zijn acht dagen en 400 fietskilometers verder. Tom S heeft de groep om professionele verplichtingen al vroegtijdig moeten verlaten. Hij nam vanavond al het vliegtuig al richting Brussel, met tegenzin!

Aan het thuisfront nog een laatste blogmelding voor vandaag; wat we hier beleefden, is de catharsis van onze belevenissen. Wij hebben er van genoten, hopelijk geldt dit ook voor jullie …

To be continued!