Op naar Lac Rose

Lac Rose, 24 maart 2011

Het ochtendritueel is ondertussen genoegzaam bekend... Terwijl de zon zich langzaam klaar maakt om op te staan, zijn de deelnemers dat al een tijdje. Zakken worden gepakt, drinkbussen omgespoeld, de Zandtrappers – er zijn nog zekerheden – plakken hun banden en de crew plundert de lokale ‘supermarkten’ in hun zoektocht naar voldoende mondvoorraad en schilferijs.

Iedereen blijkt de lange rit van gisteren goed verteerd te hebben, maar toch is de spanning hier en daar merkbaar. Ook vandaag staat immers nog een zware dobber op het programma. De ochtendstress wordt even doorbroken door lachsalvo’s vanuit kamer drie... “Man, man, man, weet ge dat dit de voorlaatste dag is dat ik poepzalf moet smeren’, merkt Jorgen filosofisch (of was het psychologisch) op.
Uiteindelijk raakt alles klaar voor vertrek. De meesten opteren opnieuw om er van bij zonsopgang tegenaan te gaan.

De trip van vandaag voert ons van Ngaparou naar Pout om vervolgens door te steken naar Lac Rose. In Pout wordt halt gehouden bij een weeshuis voor jonge kinderen. Het betreft een voormalig UNICEF-project waar de leefcondities momenteel echter ronduit schrijnend zijn. Het bezoek confronteert ons met de bittere armoede op het platteland. De deelnemers worden er stil van en zijn ontdaan door wat ze te zien krijgen. “Dit zet je met beide voeten op de grond”, dixit Tom S bij het verlaten van deze weinig vrolijke plek.

Bij het uitrijden van Pout wordt nog even halt gehouden voor een snelle hap om nadien het traject te vervolgen. Het is een schitterende route met veel afwisseling en behoorlijk wat technische stroken. 83 km ‘Senegalees mountainbiken’ van de bovenste plank, al betekent dat in de gegeven omstandigheden voor de meesten een stevige kluif.

Kort na de middag melden de eerste renners zich in Lac Rose. De rest van het deelnemersveld druppelt binnen in de uren nadien. Tegen 14u30 is iedereen gearriveerd en geniet de groep van een stevig middagmaal. De eindbestemming is mooi maar ademt tegelijkertijd de sfeer uit van een ‘vergane glorie’. Tot 2007 arriveerde hier de jaarlijkse Dakar-race. In het hotel verwijzen de vele muurtekeningen van deelnemers en crew naar het roemrijk verleden van deze woestijnrally. Voor Jimmy is het meteen een bron van inspiratie om ook het Vélo Afrique avontuur te vereeuwigen. De andere deelnemers genieten intussen van een welverdiend en geanimeerd barmoment.

Een aperitiefje maakt de tongen los en zorgt ervoor dat de ervaringen van de dag nog vlotter worden uitgewisseld. Het is duidelijk dat het bezoek aan Pout z’n sporen heeft nagelaten. Er zijn verontwaardigde reacties op de organisatie van het weeshuis en de rol die UNICEF hier (niet meer) speelt. Er wordt hoopvol uitgekeken naar het bezoek aan het schooltje in Dakar, ‘ons’ Bonjour Afrique schooltje, datgene waar we het allemaal voor doen. Het hoogtepunt van de trip nadert!
Nog even iets eten, bed in en op naar de finale.

Morgen naar school!