Wauw!

Hier zit ik dan, verscholen achter mijn laptop, verstrikt in een web van werkgerelateerde mails en nog niet goed wetend hoe ik eruit moet geraken ;).
Bonjour Afrique - intussen iedereen welbekend - heeft voor ons 13 Telenetmedewerkers (en niet te vergeten onze trouwe co-Afriquers : Yo - de snotaapjes ;) - Chris - Pieter - Peter en Christophe) een extra dimensie gekregen.
Een week lang zelf de cultuur - sfeer - t zand opsnuiven is de beste manier om jezelf achter een doel te kunnen plaatsen. Dank Telenet dat we hiervoor de kans hebben gekregen want zo evident is dat niet. 1 voor 1 weten we nu maar al te goed waarom we mensen aanzetten tot een extra duit in het zakje. We proberen hierbij ook steeds het nuttige aan het aangename te koppelen. Met alle plezier zullen we onze verhalen en ervaringen vertellen - met alle plezier zullen we jullie begroeten op onze fuif en bij verdere acties.
Het begon bij een geweldige Bonjour-Afriquedag - het ging over in een lekkere honingverkoop/een unieke kwis en een 7-daagse Senegal om 'U' tegen te zeggen - het vloeit verder in een wellicht bruisende fuif en belandt bij de 'één-dag-werken-voor Bonjour-Afrique'... om nadien verder te stijgen bij volgende acties...
Ik hou hier alvast een zeer goed gevoel aan over!
Knuffel Anne

Trein altijd beetje reizen ?

Met de trein van Zaventem nr Schaarbeek 'smorgens om 6.30u. Het is eens wat anders.
Bleek dat ik niet in Schaarbeek moest zijn maar Meiser station.
Info gevraagd in Brussel Noord, ik stelde blijkbaar moeilijke vragen aan de loketbediende, of lag dat aan mij ;-) Soit, verkeerde spoor, trein gemist, met 150 arbeiders de trein op richting Schaarbeek, en dan met tram 24 nr de Chazallaan.
Geef mij maar zo'n geel/zwarte taxi !!
Geertrui

Thuiskomst van de zombies ;)

Donderdag 24 januari 2008. Aankomst in Zaventem, lang gewacht op de bagage maar dat waren we intussen al gewend... De bus stond klaar en rond 6.30u of 7u kwamen we toe aan Telenet. Iedereen vertrok doodop maar blij richting Telenet en daarna naar huis. Naar de kindjes die ongeduldig mama of papa zaten op te wachten in bed of aan de ontbijttafel, naar de geliefden... Geertrui, Joris en Caroline besloten dapper te gaan werken. Carolines poging werd wijselijk afgebroken door haar collega's: ze werd letterlijk naar bed gestuurd omdat je al slaapwandelend beter elders loopt dan op Telenet. De meesten onder de Bonjour Afriquers zijn gaan slapen, uren aan 1 stuk. Overdag, 's avonds opnieuw, ... uren aan 1 stuk. Vrijdag hebben een aantal BA-ers een poging gedaan om te gaan werken, bij sommigen lukte dat al beter dan bij anderen. De ideale dag om fuifkaarten te verkopen. Dan kwam het welkome weekend om verder uit te rusten, om dokters en tandartsen te bezoeken, om verder immodium te slikken en zombie te spelen. Heerlijk, zo'n reis: uitgeput maar voldaan!
Nogmaals dank aan al wie die mee mogelijk heeft gemaakt. Deze unieke ervaring is er eentje om nooit te vergeten!!

Last but not least ...

23 januari 2008 - geen spraakmakende dag voor de mensheid maar wel voor ons Bonjour-Afriquers aangezien het de laatste dag was van het Senegalees avontuur.
De ochtendstond had nu ook weer goud in de mond en na het ontbijt trokken we met onze welgekende taxi's naar Ecopole, het bedrijfje waar onder andere straatkinderen van recyclage materiaal allerlei kunstwerkjes maken.
Het ging van foto-kaders tot autootjes tot aardewerk tot ijzerconstructies...

Na enkele inkopen reden we door naar een marktje (Medina) met mogelijkheid tot kopen van souveniertjes. Onze korte wandeltocht hiernaar verliep niet zonder slag of stoot! We passeerden een soort 'water' dat naar de zee liep en inademen was hier serieus uit den boze - deed je het toch was een zekere kokhals of vreemde oprisping niet uit te sluiten, pffeeuw wat een stank !
Aangekomen op het marktje zijn we slechts enkele tientallen meters opgeschoven. Groupies 'vertegenwoordigers' van houtwerk - djembéwerk ... wilden hun waren aan de man brengen. Dit ging gepaard met zeer veel verbale communicatie maar vooral met trekken en beetje stoten om ons toch maar te overtuigen bij 'hun' etablissement te kopen. Dit werkte dus in omgekeerde richting en in plaats van ons te overtuigen joegen ze ons weg. Jammer want indien ze ons rustig de tijd hadden gegeven zouden we veel meer gekocht hebben.

Terug aangekomen in het Baobabhuis was het tijd om afscheid te nemen van onze trouwe begeleiders. Onze kuis- en keukenvrouwen kregen een Telenet-rugzak gevuld met allerlei leuke dingen - onze taxichauffeurs kregen een doos vol met verrassingen.
We namen afscheid van Mamadou en zijn team.

Hierna was het inpakken geblazen - dit met weemoed in het hart aangezien de week enorm was gevlogen. Echter volgde er nog 'ons laatste Senegalees-avondmaal'.
Dit werd voorafgegaan met enkele speeches die recht uit het hart kwamen.
Steeds een constante vaststelling van medewerkers die onder de indruk waren van deze intense week! Lekker eten - gezellig praten en dan ... vliegtuig op voor onze nachtvlucht richting België.

Bonjour Afrique - Bonjour Belgique - waar nu pas het echte werk kan beginnen. Alle bezochte projecten hebben reeds een eerste evaluatie ondergaan en nu is het aan ons, ambassadeurs Bonjour Afrique, om een definitieve selectie te maken en nog veel meer centjes in te zamelen!

Voetbalschool en het Apicultuur projekt in Sali

Deze morgen hebben we het voetbalschooltje bezocht in Gdaparou op vraag van Club Brugge. We deden dat niet alleen, want een afvaardiging van de dealers van Telenet vervoegde ons 's morgens in de vroegte. Vooraleer we vertrokken hadden ze nog een leuke verrassing voor ons, want ze hadden via een volleybaltornooi 400 euro voor Bonjour Afrique verzameld. Waarvoor hartelijk dank.
Het bezoek aan de voetbalschool verliep vlot. We werden opgewacht door de volledige delegatie van de school en de leerlingen in de klassen. Het bleek een goed gestructureerde school te zijn (naar Senegalese normen) en ze waren enorm fier op hun departementele kampioenenploeg die trots een afgedankte beker toonden met een plastieken etiket erop. We overhandigden de cadeau's van Telenet/Club Brugge waaronder 8 lederen voetballen, uitrusting en schoenen (maat 38).
We kregen ruim de tijd om alle klassen te bezoeken en fotomateriaal te verzamelen. Het werd al snel duidelijk dat ze nog graag computers wilden. Die vraag zullen we samen met Club bespreken en evalueren. Misschien komt er wel ooit een groot talent naar Belgie vanuit deze school, laat het ons hopen.

Na het schooltje reden we door naar het natuurreservaat van Bandia, waar we ons honingprojekt konden bezoeken bij Seck (zie eerdere blogs van december). We werden door het volledig dorp opgewacht met dans en muziek, waarna Seck ons met veel uitleg de cementen bijenkorven toonde, dit alles onder een broeiende zon. Hun groot probleem is dat elk jaar hun produktie afneemt, waardoor ze minder inkomsten genereren voor de lokale samenleving, en dit door verschillende redenen. Aan ons om samen met hen naar duurzame oplossingen te zoeken.

In de vroege avond keerden we met onze taxi's terug naar Dakar en het Baobab huis. Vooraleer we gingen slapen verzamelde het ganse team en werden alle projekten overlopen, waarbij ieders voorkeuren grondig aan bod kwamen. Zo eindigden we met een shortlist van mogelijke projekten die we met Bonjour Afrique willen ondersteunen. Het was toen reeds middernacht en werd onze laatste nacht in Dakar ingezet.

Telenet/Bonjour Afrique op de voorpagina van "Sudonline"

Bonjour Afrique heeft met de ondersteuning van haar projecten de lokale krant gehaald. Het uitgebreide artikel kan je hier online nalezen.

Water bij de wijn (verf)

Na het ontbijt hebben we de taxi genomen naar het schooltje dat we hadden uitgekozen voor ons project. We zijn gestart met een zoektocht naar schildermateriaal, wat uiteindelijk een aantal borstels, verfrollen en enkele potten verf opleverde : we konden aan de slag. Alle banken werden naar buiten gesleurd, zodat we plaats hadden om deze te herstellen. De kinderen van de school waren zeer behulpzaam (soms iets teveel). Ze namen ons de borstels uit de handen. Ze wilden de perfect bruikbare verf aanlengen met water, zodat we meer liters zouden hebben. Dit maakte de verf onbruikbaar, daar ze te waterig was geworden en bovendien verspilden ze veel verf op de grond waardoor ze eigenlijk niet méér overhielden dan de niet-aangelengde verf.
De bedoeling was dat alles in het wit geschilderd werd, behalve het onderste deel van de muur (ongeveer de eerste meter), die zou groen moeten worden. De “grens” tussen beiden werd gemarkeerd op de muur. Na enkele uren was het meeste schilderwerk gedaan en gingen we buiten een kijkje nemen,waar de lokale timmerman al begonnen was aan het herstellen van de oude schoolbanken. Deze bestaan uit een metalen frame, waarop enkele planken zijn vastgespijkerd. Dit oude hout,waar overal stukken waren afgebroken, werd eraf gehaald en vervangen door de nieuwe planken die we aankochten.
De directeur van het schooltje was ons na al dit werk zeer dankbaar en de kinderen waren heel blij met hun gerenoveerde schooltje. Enkele kilometers verder stond nog een ander gebouw van de school. Deze klasjes hadden geen krijtborden, wat het lesgeven bemoeilijkte. Onze directeur (KA Boom) had ons vooraf een 3-tal borden geschonken, die mooi tegen de muren van deze klas werden gemonteerd. Het was een zeer vermoeiende dag, maar we hebben veel kunnen doen EN we hebben veel mensen gelukkig gemaakt, iets wat er voor zorgde dat we met een goed gevoel en een gerust hart konden gaan slapen!
Groetjes,
Arne,Koen,Wouter & Yannick

Galmende lege ruimtes...

Op 17 januari brachten we een bezoek aan een psychiatrisch centrum voor kinderen. Daar worden 14 kinderen begeleid in dagopvang en daarnaast hebben ze een 1000 tal consultaties per jaar. We werden ontvangen door het bestuur en de behandelende artsen en kregen een professionele uitleg over het reilen en zeilen. Op zich was het goed georganiseerd en de accomodatie was ruim en verzorgd.....maar leeg....want op donderdag hadden de kinderen vrij. Toen we de volgende dag met een klein groepje terugkwamen om de kindjes het speelgoed ook effectief te geven was deze leegte, ondanks hun aanwezigheid, des te schrijnender. Er is een totaal gebrek aan materiaal: geen speelgoed, geen fietsjes, geen trampolines, geen schoolborden, geen therapeutische materiaal om de motoriek te stimuleren, geen .........
Aansluitend hebben we een scholengemeenschap (lees 2 stinkende krotten zonder sanitair, met halve schoolbanken, zonder borden aan de muur) in een achterstandswijk bezocht. De plannen daar zijn om 'het krot' dat nog in redelijke staat is op te laten kalefateren door de 4 geëngageerde gasten (zie blog 'Scholenproject KA Boom/Olvi Boom) in onze groep.


Discussies tussen ouders op klasinfo avonden over de kleur van de badmutsen van hun kindjes tijdens schoolzwemmen zullen nu niet meer irritant zijn voor mij maar ronduit shocking.......

Zie bijgevoegde soundslide...

Scholenproject KA Boom / Olvi Boom

Wij zijn 4 studenten die via ons werk bij E-demonstrations in contact zijn gekomen met de projecten van Telenet en Bonjour Afrique. Hierdoor is bij ons het idee opgekomen om ook iets te ondernemen. Onze bedoeling was niet om enkel en alleen geld in te zamelen en gewoon door te storten naar een organisatie, maar er ook iets concreets mee te doen. Een mooi project leek ons om een school in Dakar te zoeken,deze op te knappen en ervoor te zorgen dat de leerlingen gratis onderwijs konden genieten. Na overleg met de schooldirectie is er beslist dat we ter plekke zouden gaan en het nodige geld zouden inzamelen via projecten op school : verkoop van Afrikaans kunstwerk, organiseren van een pita-avond en workshops (dansinitiatie),…
Ondertussen is het werk in de school gebeurd en genieten wij verder van deze onvergetelijke ervaring.
Groetjes,
Arne, Koen,Wouter & Yannick

Peter (X-Treme), Pieter (Intracto), Chris (HD-Com) en Yo (E-Demonstrations) verzorgen reeds van in het prille begin van Bonjour Afrique de nodige ondersteuning. Ook zij besloten om de koppen bij elkaar te steken en tezamen af te reizen naar Dakar. Dagelijks vervoegen ze de Bonjour Afriquers en werken op deze wijze vrijwillig mee aan de verschillende projecten.

Ieder zijn moment

In het kleuterklasje gingen we symbolisch één doos openen om enkele speelgoedjes uit te delen. En wat wil het toeval? Ik haal er het speelgoedhuisje uit dat mijn eigen dochter aan “Bonjour Afrique” heeft geschonken. Het slimste meisje van de klas mocht het in ontvangst nemen. Het idee dat het speelgoed van kind tot kind zou overgaan, werd op deze manier wel heel letterlijk. Echt pakkend. (Jeroen)


’s Morgens opstaan met als doel mensen van klein tot groot helpen. Alles beter maken geeft me ’s avonds bij het slapen gaan de grootste voldoening. Elk moment, elke geur, elke kleur, elk kind, elke volwassene laat bij mij een diepe indruk na.(Jill)

Die vragende blikken, die mooie lach, de structuren en gewoontes van Afrika in schril contrast met onze leefgewoonten; ze maken dat je hier elke dag meer en meer leert relativeren… en je nederig maakt in ‘hun’ wereld. (Joris)

Hoe zouden jullie reageren op …
•tientallen kinderlachjes die op één ogenblik enkel en alleen voor jou bedoeld zijn?
•mensen die tussen het vuilnis leven/geen stromend water hebben en toch positiever ingesteld zijn dan wijzelf?
•Een kind dat over je huid streelt, gewoon uit verbazing omdat ze zo blank en zacht is?
Moeilijk te zeggen natuurlijk, je moet het eerst zelf ervaren!
Zeer intens hier! (Anne (Anta in het Wolofs))

Platte batterijen

Zondag misdag

Op zondag mochten we even wat langer uitslapen. Enkelen wilden echter doodgraag een Afrikaans (Katholieke) mis bijwonen. Het gospelgezang (wat ze verwachtten) was er echter niet, maar het bleef een unieke ervaring.

KV Mechelen - Club Brugge:

Deze namiddag stond de Topmatch KV Senegal - Club Dakar op het programma. Deze wedstrijd werd georganiseerd door de werknemers van Enda Graf in de wijk Kheddar. De plaatselijke Rik De Saedeleer arriveerde met paard en kar volgeladen met z'n geluidsinstallatie. De ganse wedstrijd werd live becommentarieerd voor de talrijk opgekomen lokale supporters.

Eindstand match: KV Mechelen - Club Brugge 2-2
Op het einde van de wedstrijd werden de truitjes, alsook de 4 wedstrijdballen overhandigd aan 2 lokale clubs. Vanaf nu spelen ze in Senegal dus in de kleuren van KV en Club. (Het zweet kregen ze er gratis bij !)

Special gast:

Omstreeks 16u30 landde Koen Wauters op Seddhar (luchthaven van Dakar). Hij bracht een bezoek aan het Baobabhuis, waar hij tijd maakte voor een gesprek met de Bonjour Afriquers. Het is aangenaam te weten dat Koen ons ook een hart onder de riem steekt en Bonjour Afrique zeer genegen is !



Na deze dag zijn onze batterijen weer helemaal opgeladen, om de volgende dagen het drukke 'Bonjour Afrique'-programma verder te kunnen afwerken.

Tot morgen
Luc en Lies

Het is niet 'pousser' sur le bouton, wel appuyer sur le...

Vandaag hebben we computeropleiding gegeven aan 35 kids hier in het Baobabhuis.
Gelukkig hebben we een professionele trainster bij voor de nodige tips en tricks.
Dat training geven vermoeiend is hebben we mogen ondervinden.
Voor sommigen een roeping, voor de minder geduldigen onder ons een uitdaging ;-)

Middagmaal was gepland om 13u, scheel van de honger konden we er met enige vertraging om 15.30u aan beginnen....
Platgeslagen door het lange wachten, emoties en de warmte van vandaag verlangt iedereen nr een frisse duik in een zwembad. Het zal echter de zee worden vol kwallen
of voor de minder avontuurlijken onder ons een koude douche.

Een nieuw jaar, een nieuwe PC

DAG 3

Vandaag vieren we met z'n allen de islamitische jaarovergang van 1425 naar 1426, zonder onderscheid tussen religies. Na een korte nacht staat iedereen fris en monter stipt om 8u aan de ontbijttafel. Zo plannen we om 10u de ontvangst de officiële instanties. Stipt om 11.33u (!) stromen de eerste gasten relaxt toe. Na de speeches en aperitief met croissants delen we de PC's uit, opnieuw in een 'gestructureerde' chaos.

Voor het opleidingscentrum op 15 km van Dakar staat een tractor met aanhangwagen klaar om in schildpaddenpas 15 exemplaren te vervoeren. Alle burgemeesters, medewerkers van de mutualiteiten (lees 'OCMW') en Enda Graff, onze NGO, nemen hun PC's mee en wij installeren ze achteraf ter plekke: alles werkte perfect, op een paar ontbrekende stroomkabels na. Telkens uiten we onze duurzame steun in de vorm van "Bonjour Afrique"-bordjes aan de ingangen van de bureau's, de loketten, de kassa's, etc. ... Daarnaast is een ander team nog enkele schooltjes gaan bezoeken om mogelijk toekomstige projecten te steunen, oa. de aankoop van een bouwgrond. Op de heen- en terugweg boeiende taferelen, totale verkeerschaos, massa's lachende gezichten én overal geiten...

De kers op de taart is de inrichting van een trainingslokaal in ons Baobab-huis. Met man en macht toveren we de opslagplaats om tot een professioneel opleidingscentrum met state of the art PC's, flatscreens en elegante geluidsboxen.

De oprechte dankbaarheid die we voelen bij elke PC-ontvanger maakt heel wat los bij elk van ons. Daarom wensen wij het management van Telenet deze welgemeende en warme dank over te brengen. Wij zijn fier om in naam van Telenet deze mensen te mogen helpen via Bonjour Afrique! Un tout grand merci!!

PS. Voor de Vlaamse ecoboer: voer uw kartonnen dozen, geweekt in een sopje water, aan uw geiten. Een ware delicatesse (die geiten, he!)

Bekijk hier de eerste Fotoreportage

Bananasplit......het is toch niet mijn ding!

Dag 2 in het Baobabhuis. Gewekt door de gezangen die weerklonken uit de minaret en een te vroeg ingestelde wekker stonden de eerste ochtendmensen al om 5u onder de douche!
Ruimschoots op tijd dus voor een druk gevulde dag.
Bonjour Afrique T-shirts werden door onze Telenet-dames 'gerestyled'.
Na een stevig ontbijt vlogen we erin! Verdeling in groepen om 5 projecten te gaan bezoeken (dit in zeer nauwe samenwerking met de NGO)
*kleuterschool
*lagere school
*sociaal opvangtehuis
*kinderpsychiatrie
*tehuis voor afgewezen kinderen












Tijdens de gesprekken met al het gemotiveerde personeel bleek dat hun werking op korte termijn kan verbeterd worden door middel van materiële/financiële steun.
Echter zo eenvoudig zit het niet in elkaar aangezien we streven naar een duurzame oplossing.
Je zou het met eigen ogen moeten gezien hebben... soms meer dan 200 glimlachende gezichtjes - de verbazing was groot langs de twee kanten.
Voor hun waren al die witte mensen met dezelfde beige t-shirten ook wel rare vogels.









's Namiddags kwamen ouders & kinderen uit de buurt van het Baobabhuis op hun paasbest (er was een meisje tussen met pelsen jasje, fyi, het was 26°)ons bezoeken om petjes, T-shirts en een speelgoedje in ontvangst te nemen.




Ook de balonnen en armbandjes die we op straat uitdeelden waren een groot succes!







Tussendoor hebben we ook nog vier lap tops geschonken aan een organisatie uit de wijk PEKINE.

De laatste kennismaking van de dag was ook heel bijzonder. Toen de zon was ondergegaan stond Oscar de pelikaan ons op te wachten op het uiterste puntje van Dakar om ons te verwelkomen voor onze tweede warme maaltijd.

Taxi’s en geiten

Aankomst in Dakar. Op het vliegveld(je) werden we al meteen geconfronteerd met het Afrikaanse ritme. Lang aanschuiven for no particular reason…
Nadat we alle koffers en tientallen kartonnen dozen en zelfs een paar schoolborden van de transportband hadden gehaald moest alles nog even door de scanner (waar niemand naar het beeldscherm keek maar toch moest het erdoor!).
Eenmaal buiten werden we onmiddellijk belaagd door mensen (en geiten) van wie we niet wisten wie er nu precies bij de organisatie behoorde. Iedereen begon met koffers te sjouwen en in vooroorlogse taxi’s te duwen en na dat chaotisch maar hilarisch gebeuren waren we uiteindelijk onderweg naar het Baobab huis.

Een memorabele rit van ongeveer een half uur door Dakar……met open mond en ogen tekort racen langs half afgewerkte huizen (ze moeten geen taks betalen zolang het huis niet af is dus een gegeven moment beginnen ze gewoon elders te bouwen), graatmagere geiten her en der, de ene na de andere halfslachtige carrosserie op plaatsen langs het strand waar je in België een fortuin moet voor betalen.

Na de kamerverdeling (’t viel best mee, we moesten niet met 15 op 1 kamer) kregen we een korte (naar Afrikaanse normen) toelichting over het verdere programma van de week door Mamadou, de verantwoordelijke van de locale NGO, bijgestaan door zijn raad van bestuur, raad van commissarissen, stagiaires etc.

Om 20 uur wederom door de stofwolken over hobbelige wegen, op weg naar de ‘warme maaltijd’…… in een boite op het strand. De porties waren impressionant, gamba’s (bijna) zo groot als Joris zijn onderarmen. Soit, ’t wordt langdradig, we gaan slapen. Tot morgen!

16 januari: Vertrek Telenetters naar Senegal

8 u 's morgens en langzaam maar zeker komen de 10 winnaars van de Bonjour Afrique wedstrijd de lobby van Telenet binnen. Voor sommigen is het vroeg, heeel vroeg :-)

	Alles in keurig ingepakt, een hoofdkussen incluis.
Een traditionele groepsfoto. (Annelies en Geertrui reden rechtstreeks naar Zaventem)
	Iedereen op de bus? Vertrekken dan maar...

Alle foto's vind je hier