Réunion Toubab vrijdag 28 november

Via deze weg willen we jou informeren dat er een informele bijeenkomst is voorzien op vrijdag 28 november om 18u30 in de Bar Popular op de Vismarkt te Mechelen. Doel is verslag van de werkreis over te brengen, foto's te bekijken en verder na te denken over de gemaakte ideeën tijdens de trip.
Hopelijk tot dan
Het Bonjour Afrique Team

Merci Malinwa! - Bedankt Supporters!

15 november 2008
Bij het begin van de wedstrijd KV Mechelen - Bergen kregen we een cheque overhandigd van de supporters van KV Mechelen. Deze 500 euro is het ingezamelde geld van de Uefa beker-fotoaktie op de fandag in augustus. Via deze weg willen we de supporters hartelijk danken voor hun steun aan ons project. Jullie hebben letterlijk en figuulijk een steentje bijgedragen aan Bonjour Afrique want het geld zullen we investeren in het schooltje in opbouw in Dakar.
Jeroen Leen

Bonjour Afrique in Job@ 8 november

Zaterdag 8 november staan we met Bonjour Afrique in Jobat. Lees zeker het verslag van de Jobat journalist Johan de Crom die met ons meereisde.

Meer foto's

Voor de update van de foto's neem zeker een kijkje op onze fotogalerij op www.bonjourafrique.be

Apicultuur voor gevorderden

Donderdag 6 november
In de zinderende hitte en onder begeleiding van klingelende honingpotten in de taxikoffers arriveerden we in Bandia. Na een korte toelichting van Seck, de bezieler van het apicultuurproject (api•cul•tuur - de; v bijenteelt) en Jeroen Leen (u wel bekend) begeven we ons met gevaar voor lijf en leden in de brousse.
We gaan op zoek naar de bijen die gehuisvest zijn in stenen sarcofagen. Maar ondanks het feit dat de populatie dichterbevolkt is dan de sloppenwijken van Dakar (20000 bijen per korf, 15 korven in dit stukje bijenverkaveling) blijken de bijen elders bezig te zijn. Geen slechte zaak lijkt want volgens Seck kunnen deze kleine beestjes best nijdig uit de hoek komen. In die mate zelfs dat een geplande verhuis naar het nabij gelegegen safaripark werd uitgesteld wegens te gevaarlijk voor mens en dier... ja ja zelfs een 2 ton zware neushoorn lijkt niet veilig voor deze geel -zwart gestreepte eskadrons.
Los hiervan kan de verhuis alleen plaatsvinden na de oogst (mei) maar moet gebeuren voor het regenseizoen start (juni/juli). Combineer dit met een nieuwe directie van het safaripark en we zijn weer een jaar verder. Voor de apicultuur in Bandia zou het het een hele vooruitgang betekenen mochten de bijen naar het safaripark kunnen verhuizen. Binnen het domein zullen de sarcofagen niet langer te lijden hebben onder het occasionele vandalisme en zou de honing verkocht kunnen worden aan de kapitaalkrachtige bezoekers van het park.
Tijdens het broederlijk delen van flessen water (ondertussen 40°) worden de 1000 honingpotjes van Meli overhandigd aan Seck. Om deze optimaal te benutten wordt het principe van statiegeld toegelicht.
Dat ze oprecht blij waren met deze gift van Meli bleek toen nog geen 5’ later ‘onze’ potjes te bewonderen waren in hun unieke verkoopsstand langs de plaatselijke A12. De artisanaal bereide zoetigheid vindt er gretig aftrek bij passanten en andere honingadepten. Omdat honing hier zo populair is – jaarlijks glijdt er meer dan een ton over de toonbank – gaan Seck en z’n team op zoek naar afgeleide producten. Voor diegene die niet zo thuis zijn in de apicultuur, ook kaarsen en shampoo worden op basis van honing geproduceerd. Les 2 in deze bloemlezing: honing is heel gezond. Vandaar dat zelfs honingkoekjes onderdeel uitmaken van de verantwoorde voeding van de plaatselijke jeugd.
Seck heeft het afgelopen jaren al de imkers gegroepeerd in een coöperatieve die zorgt voor de gezamelijke aankoop van materiaal en verkoop van de honing. In deze vorm werken ze verder met de middelen die ze hebben en de focus moet nu liggen op de organisatie van de verhuis. We hebben er het volste vertrouwen in dat ook dit op termijn in orde komt .
En de bij ... hij zoemde voort
Caroline Van Boxmeer
Jeroen Rigole

En.... actie!

Dag 4 in het verre Senegal. Na weer een stevig ontbijt;lees stokbrood met choco of La Vache que rit kaas; trok onze deligatie opnieuw naar het schooltje in opbouw. Hier werden we opgewacht door de kids uit de wijk die maar al te graag in een nieuw kleedje werden gestopt. Na zo'n tien minuutjes wemelde het van zwarte lijfjes gehuld in onze spierwitte Bonjour Afrique shirts of knalgele Telenet shirts. Toen kon de fotoshoot en filmmontage beginnen. De kids hadden er geen problemen mee en ze zongen in koor.
Ook onze Telenet lolly's vielen in de smaak.
Hierna trokken we verder in de wijk, op zoek naar de vroegere school welke werd gesloten omdat eigenares de huur had opgedreven nadat ze vernomen had dat Bonjour Afrique een schooltje ging bouwen en ze ervan uitging dat er geld beschikbaar was.
Alle hoogwaardigheidsbekleders van de wijk gaven acte de présence en bewierrookten Bonjour Afrique in niet mis te verstane termen.
's Avonds werd er een groots feest georganiseerd met veel zang, dans en djembéklanken. Alle moeders, vaders en kids van het schooltje waren aanwezig.
Na een tussenstop in een Braziliaans restaurant keerden we met onze taxi's terug naar het Baobabhuis waar er nog een tijdje werd nagepraat over de ervaringen van weer een intense dag.



Voor degenen die wachten op mooie sfeerbeelden, deze komen er aan; als het Afrikaanse internet ons niet in de steek laat ...

Groetjes van ons allen.
Anne, de die van Telenet

De werf in Medina Gounass – een mooi en intens moment van geluk!

Na een goede nachtrust samen ontbijten en dan richting bouwwerf van ons schooltje, waar we vandaag een handje gingen toesteken. Joris en Jeroen bleven achter voor een meeting met ons Madam La Presidente Melanie, om enkele zaken te bespreken ifv de werking tussen Bonjour Afrique en de NGO Enda Graff. Vooral het (technisch) probleem met de PC’s in het opleidingslokaal en het cybercafe kwam aan de orde. Ongeveer twee derden van de PC’s hebben het de laatste maanden begeven, door het vele zout in de lucht en het stof dat hier elke dag alles onderwaait. Maar de lokale IT support heeft nieuwe moederborden besteld in Belgie ... momenteel staat er een wachtlijst aan leerlingen, en de lessen zijn tijdelijk opgeschort (er zijn maar 3pc’s die nog werken).



Op de werf werd er ondertussen hard gewerkt. Sommigen maakten een lange ketting om stenen door te geven en in de school te stapelen, anderen trokken electriciteitdraden in de buizen, er werd cement aan en afgedragen, kortom iedereen stak een handje toe.
De lokale bevolking ontving ons zeer hartelijk en de kinderen lieten zich door fotografe Ann heel gewillig fotograferen (ze wilden wel elke foto dubbel checken achteraf ;-)).

Een picknick ’s middags in het tijdelijke schooltje (dat we in januari hebben geschilderd en opgeknapt), en waar Cheikh Thiam ons de plannen en de eigendomsaktes van de school liet zien.



Een paar toespraken van Pieter en Joris later, gingen we terug naar de werf waar de rest van de hoop stenen werd getransporteerd en gestapeld op de werf. De ladderzatte lokale brandweer commandant kwam ons nog een kwartiertje animeren, waarna we een laatste inspectie van de werf deden.



In de namiddag een lange wandeling terug naar het Baobab huis (1 uur), waar enkelen de zee gingen opzoeken voor een frisse duik in het water, anderen even gingen rusten op de kamer, en anderen de honderden foto’s van Ann bekeken van vandaag.
Kortom, voor iedereen een intense dag (de “nieuwkomers’ zijn nu ook volledig overtuigd van de mooie projekten die we hier doen), die velen nog lang in hun geheugen zullen griffen. ’s Avonds lekker gedineerd in Dianovar (Frans restaurant) en een lange nacht napraten en ervaringen uitwisselen (de laatsten zijn pas om 6 uur deze morgen in hun bed geraakt).

We wachten geduldig op Internet connecties om onze blog te activeren, we blijven het in de gaten houden zodat jullie ons belevenissen kunnen blijven volgen op de voet !

Joris.

PS: 10 minuten zonder internet in Belgie.... en de telefoon van Telenet support staat roodgloeiend. Hier 1,5 dagen.... en iedereen blijft even relaxed.

Een dagje werken op de werf

Maandag 3 november 2008 ; deze morgen zen wij mee den hoop Bonjour Afriquers naar het ADMG schooltje (bouwwerf) getrokken om onze hulp te verlenen op de werf.
Het was zeer heet in de blakke zon, voor dan nen berg stenen naar de eerste verdieping te verzette omdat een bouwkraan hier nog uit den boze is.
Op de middag zijn we dan gaan eten in het huidige schooltje dat eigenlijk meer op een tijdelijk magazijn leek . Er zaten geen kinderen maar wel een berg vliegen ;-)
Op het einde van de dag hard labeur zen we dan 1 uur gaan wandelen in de blakke zon (30°) richting Baobab huis (voor eens het gevoel van de bevolking hier te hebben).
Greetz ! Den Andy en den Dean (e-demonstartions)

Het Afrikaanse ritme

Zondag 2 november
Het Afrikaanse ritme is met ons. En we hebben daar geen problemen mee, integendeel! Om 6:00 uur ’s ochtends loopt onze eerste wekker af. Uit de toren van de moskee een straatje verder klonken luidkeelse lokroepen, zij noemen dit ochtendgebeden. We besluiten met z’n allen om toch die snooze in te drukken en nog even te keren onder ons muskietennet.

Vanaf acht uur schuiven enkelen moedig hun benen onder tafel voor het ontbijt met, u raadt het of niet, Nutella op het menu. Druppelsgewijs verzamelen de medewerkers van Bonjour Afrique zich in de eetzaal. Nadat we een armbandje en een hemd toegewezen krijgen, kunnen we eindelijk vertrekken op missie! Met de sfeer en de looks van een jeugdbeweging begeven we ons naar “le marché artisanale”. Eerder een piepklein dorpje dan een markt, met kraampjes waarin de plaatselijke bevolking tal van prachtstukken, zoals djembees, uit hout creëert. En voor dit laatste zijn we net aanwezig. In augustus 2008 organiseerde Bonjour Afrique het wereldrecord djembee spelen. Dit alles is enkel en alleen geslaagd door 3 fantastische houtbewerkers die maar liefst elk een 800-tal djembees in elkaar wisten te knutselen. Dat verdient respect! We schenken hen een certificaat.

Na te kunnen genieten van een trommelconcertje, begeven we ons naar Ecopole waar we de meeste fantastische werkjes uit oud ijzer, koper, lood, zink, kapotte batterijen en oude stoven en ook wasmachines kunnen bewonderen. Een namaaksax is op gebouwd uit Fanta-stopjes, een doucheslang en spuitbuskoppen. De spulletjes worden vervaardigd door kinderen die van straat geplukt zijn om hen op een nuttige en leerrijke manier een betere toekomst te bezorgen. We kopen enkele auto’s , kandelaars en brommertjes. 13:00 uur ’s middags en onze goede doelen voor vandaag zijn vervuld. We mogen gaan spelen. Den Dean zoekt een pintje.(Tine Cameravrouw)

Blijdschap in een rimramrommelstraat

Zaterdag 1 november

Dedju Afrique: een doldraaiende Yo Engelen kon bij aankomst al direct op zoek naar twee dozen en de douanier zag twaalf honingpotten als invers talibanontploffingsspul. Hij zag het niet meer zitten. Een paar blanke nitwits wisten dan ook nog geeneens dat ze een paspoort nodig hebben voor op de vlieger naar le sud. Gaat met zo’n kerels een school bouwen.

Driehonderd taxichauffeurs wilden ons allemaal wel vervoeren en zonder opnieuw onze Yo zaten Pieter en Dean ongetwijfeld nu in Oost-Congo. Met drie gele taxi’s geraakten we in het Baobab-huis, waar wij een week lang ons kopje mogen neerleggen. Na een rit die ieder van ons die voor het eerst voet op Afrikaanse grond zette, volledig omverblies. Huizen of zijn het hutten, ineengestoken met improvisatiemateriaal - een plank die men nog ergens heeft liggen, een steen die een golfplaten dak tegenhoudt -, deuropeningen om een fruit- of nephorlogekraam in te zetten en beslist geen deur. Geiten die schaduw zoeken langs autowrakken die al lang op de rand van de weg staan, kinderen die een oude autoband voortrollen, paarden met karren tussen taxi’s, zandwegen, iedereen rijdt door elkaar. Een kleurrijke ‘lijnbus’ waar achteraan iemand uithangt om met zijn voeten de gammele deur dicht te houden.

De Senegalezen hebben geen stress, geen haast, ze ontmoeten vrienden en familie op straat. Dat op die straat ook een lege fles en een distributieriem liggen, is niet zo erg. Hier vind je geen groots opgezette economie, maar iedereen weet zich wel te redden met zijn zaakjes. We zagen op die geweldige rit vooral veel Ronaldinho’s, Rooney’s, Totti’s en Dioufs. Vier palen in het zand en vijftig spelertjes hebben de match van hun leven. Met als achtergrond de zakkende zon op het oranjebruine zand. Fenomenaal.

(Johan journalist)