Dag zoveel … We zijn de tel even kwijt (Voor de die hards: Rit 4, direction “Les Ecrins”)

Ngaparou, 23 maart 2011

Een nieuwe dag, een nieuwe rit. De meesten zijn er terug helemaal klaar voor na een verkwikkende rustdag. De groep vertrekt voor een rit van 77 kilometer. Sommigen hebben er schrik voor en vragen zich hardop af in welke mate de wind hen parten zal spelen.

De Zandtrappers, voor insiders ook wel de Duffelse connectie genoemd, vertrekken als eerste. Of dat dachten ze toch. Klaus, Jimmy en Thomas waren immers toen al lang vertrokken. Anderen volgen druppelsgewijs. Dirk DZ, Hans, Peter Van Oost, Franky en Philippe doen er iets langer over om te starten. Wellicht heeft dat veel te maken met hun nachtelijke strooptocht. Wie hier meer over wenst te weten, gelieve deze rasechte Gentenaars zelf te bevragen ;-)

Halfweg de middag informeren de crewleden elkaar via SMS of met het lokale Senegalese GSM-nummer dat hen werd toegekend. Het gaat vlot. Heel vlot! Het leeuwendeel van deze rit is dan ook uitgestippeld over gitzwarte asfaltbanen. Gevolg: iedereen bereikt voor het middaguur het afgesproken rendez-vous punt voor het middagmaal. Bananen, stokbrood en smeerkaas staan op het menu.

Buiten het oog van de camera wrijft Luc met een ijsblok over z’n blote bast. Ter info: elke bevoorradingsjeep neemt elke dag het nodige schilferijs mee om het noodzakelijke water en de frisdranken te koelen. Hier en daar interviewt het mediateam een aantal deelnemers. Geert H deelt ons mee dat hij ondertussen heimwee heeft naar de rode gravel van de laatste dagen. We leren eveneens dat Geert aan Babs de nodige tekst en uitleg over het “waaierprincipe” bij het fietsen heeft meegegeven. In een “waaierke” rijden is blijkbaar veel makkelijker en efficiënter. Een ondervinding die Babs ons later op de dag zal bevestigen.

Na een kort overleg, vlak na de middagpauze, besluit de organisatie dat het wellicht een goed idee is om vandaag reeds het honingproject in Bandia te bezoeken. Zo gezegd, zo gesproken. Geertrui geeft de ganse groep de gepaste instructies en ieder fietst vervolgens rustig richting Bandia.

Mondjesmaat bereiken de deelnemers het Bandia-reservaat. Zonder oneerbiedig te willen zijn, maar het wildpark, heeft iets van de Beekse Bergen in Senegal. Of toch niet helemaal. De VA’-ers zitten er gezellig samen op het terras van het plaatselijke cafeetje. Vijf meter lager, achter een omheining, ligt een krokodil vervaarlijk en muisstil (what’s in a word) een reiger te bespieden. Apen springen in ’t rond. Temeer als Dirk (Debrucker) hen een banaan offreert. Dirk wordt bij alle aanwezigen spontaan tot “opperaap” gebombardeerd.

Na de nodige verfrissingen, geeft Jeroen een gedegen en uitvoerige uitleg omtrent het honingproject in Bandia, amper een kilometer verderop. Hilarisch is het moment waarop Geertrui amper na drie zinnen Jeroen onderbreekt. Waarop Jeroen gevat reageert “ Geertrui, leg het dan zelf uit hé …” Iedereen proest het uit …

Jeroen heeft het over het ontstaan van het honingproject, de werkwijze van de Senegalese imkers, de logistieke input van Bonjour Afrique en de manier waarop de eerste bescheiden successen werden geboekt bij het oogsten van de honing.

Vervolgens komt Seck aan het woord. Seck, weliswaar in een quasi militaire outfit, is een hoogst aimabele man, die met hart en vuur spreekt over de veranderingen die zijn gemeenschap mocht ondervinden bij de implementatie van het ganse bijenproject. Helaas besluit Seck zijn betoog met de melding dat er dit jaar weinig tot geen oogst is. Jeroen begrijpt perfect de boodschap en belooft Seck de nodige aanpassingen door te spreken …

Vijf minuten later bollen we een kleine kilometer verder en bekijken we met eigen ogen de oorspronkelijke en huidige oogstmethode van de honing. Ieder heeft er z’n menig over, maar een feit is wel dat de werking van dit Bonjour Afrique-project toch tot een bescheiden succes mag gerekend worden.

Na afloop van het bezoek worden er nog de nodige kiekjes genomen van de dolenthousiaste kinderen. Baby’s incluis. En omdat één beeld nog steeds meer zegt dan duizend woorden, verwijzen we de lezer van dit blok graag naar elke foto waar een kind te bewonderen valt.

Collectief rijden we richting Les Ecrins. Bij aankomst treffen we hier opnieuw een stukje hemel op aarde. Een zwembad, een aparte bar, de weelderige bloemencultuur … we zijn terug “thuis”.

Peter Buellens en zijn schoonbroer Kurt nemen alvast de culinaire zorgen voor hun rekening. Vol overgave storten zij zich op de voorbereidingen en de effectieve barbecue. Chris tracht zijn tweede stunt van de week uit te voeren door een halve pot van een stevig kruid in de saus te draaien, maar dat verhaal gaat niet helemaal door. Elkeen geniet van de vis en pepersteak, wat ook wel mag na de volle 88 kilometer. Of 102 kilometer volgens Geert H. De effectieve afstand ligt wellicht ergens tussen de twee.

Na afloop van het avondmaal, biedt San voor ieder die wilt nog een geflambeerde banaan aan. Menig smult van deze lekkernij in stilzwijgen en is verzonken in gedachte bij alles wat we hier al mochten meemaken en beleven. De inwoners van Les Ecrins maken zich op voor een verkwikkende nachtrust.

Morgen de langste rit …